Realiteitszin.

De feiten vooraf waren duidelijk. Voor ons eerste elftal zou het de week van de waarheid worden. Er moest gespeeld worden tegen de naaste concurrenten en met het behalen van goede resultaten zou de basis gelegd worden om klassenbehoud veilig te stellen.

Onze selectie (dat geldt voor zowel 1 als 2 als inmiddels een aantal jeugdspelers) begon goed voorbereid en zeer gemotiveerd aan de klus! Achteraf moeten we constateren dat –ondanks alle goede bedoelingen- het eindresultaat teleurstellend was. Want waar we minimaal op zeven punten gerekend hadden, wisten we uit drie cruciale duels slechts twee puntjes te verzamelen. Hoewel er niets valt aan te merken op de inzet van spelers en technische staf komen we steeds net iets tekort.

Vrijuit spelen is er niet meer bij, de druk neemt toe en het opportunisme krijgt de overhand boven het rationeel uitvoeren van de voetbaltactiek. En als het je dan ook nog aan een beetje geluk ontbreekt, kom je in een lastig parket terecht. Het is nog niet helemaal gedaan, maar met gevoel voor realiteit moeten we wel vaststellen dat het een uiterste inspanning vergt om de komende duels allen winnend af te sluiten.

We blijven geloven in een goede afloop, maar tekenen daar wel bij aan dat we ook nog eens afhankelijk zijn van de resultaten van anderen. We hebben de zaak niet meer in eigen hand en dat betekent dat het heel karwei wordt om de nacompetitie te ontlopen.