Met zijn allen beginnen we aan de nacompetitie!

Het blijft een lust voor het oog (niet altijd voor het oor)! Eigen jeugdleden die met vlaggen, toeters, een trommel en positieve yells onze hoofdmacht aanmoedigen. Leden, supporters, sponsors, kortom iedereen die onze club een warm hart toedraagt, trekt er tijdens Moederdag (het is soms lastig om keuzes te maken!) op uit om op neutraal terrein in Haaren onze mannen aan het werk te zien in de strijd om lijfsbehoud! Natuurlijk wordt er in het heetst van de beslissingstrijd wel eens teleurstellend gereageerd, als het allemaal nog niet naar wens verloopt. En vanzelfsprekend zien sommigen het even niet meer zitten, omdat de tegenstander steeds gevaarlijker wordt! Veel getoeter, dan weer geweeklaag, maar bovenal hoop op een goede afloop.

Het hoort allemaal bij de sportbeleving.

De verwachtingen voor de eigen club zijn hoog en de slijtageslag voor de mensen langs de lijn is vaak net zo intens als voor de spelers op het veld. Vooropgesteld dat het spelen van een kampioenswedstrijd (het is nog maar krap een jaar geleden..!) leuker is dan vechten voor lijfsbehoud dient ook vermeld te worden dat dit soort wedstrijden ook voor een vereniging iets extra’s teweeg brengt. Het simpele feit dat zoveel Dungenaren bereid zijn onze (zeer jeugdige) ploeg bij te staan, doet goed en voelt goed! In de hosannatijden werd ons sportpark druk bezocht en iedereen kende iedereen, maar ook in mindere tijden staan we weer als een man (gelukkig ook veel vrouwen!) achter onze ploeg. Gelukkig hoeven wij op dit gebied niet te vrezen voor een terugval. Hoop verloren, al verloren! Wat ons betreft is dat niet aan de orde.

We blijven met zijn allen volop vertrouwen in de voetbalkunsten- en kennis van spelers en technische staf. Veel verenigingen hopen dat “stuurmanskunst” langs de lijn nog enige redding brengt. Maar de goals voorkomen en erin trappen dient echt door de spelers te gebeuren. Vanaf de zijlijn valt door toeschouwers niet zoveel meer te “sturen”, behalve dan dat we de zaak verbaal en met het nodige getoeter en getrommel sfeervol omlijsten. We realiseren ons dat onze spelers het moeten doen! En die jongens verdienen het om gesteund te worden.

Een woord van dank is in dat opzicht op zijn plaats voor al diegenen die afgelopen zondag bereid waren het eerste elftal in moreel opzicht te ondersteunen. We zullen dat met zijn allen de komende weken blijven doen! Succes voor “ons eerste”; we gaan met “zijn allen” aan de nacompetitie beginnen!