Hans van Lieshout 50 jaar voetballer!

Den Dungen (Sint-Michielsgestel): Muzikale kwaliteiten werden hem in zijn jonge jaren niet toegedicht. Gymnastiekvereniging “Oefening Staalt Spieren” zag hij niet zitten. Hans van Lieshout (61) koos als kind voor voetbal als hobby. Hij bleef de sport en de vereniging trouw: al vijftig jaren lang!

Wie in de zestiger jaren van de vorige eeuw in Den Dungen in verenigingsverband een sport wilde beoefenen, was snel klaar met het maken van een keuze. Het dorp kende geen mogelijkheden voor tennis, golf, rugby of een zaal- of watersport. Het lag dus voor de hand dat de opgroeiende jeugd zich aanmeldde voor de in 1952 opgerichte voetbalvereniging. In 1960 kende RKVV Den Dungen twee seniorenelftallen en evenveel jeugdteams (A- en B-junioren). Ook Hans van Lieshout -geboren en getogen Dungenaar- trok zijn kicksen aan en is tot op de dag van vandaag actief als voetballer bij de plaatselijke voetbalclub. Nog altijd even fanatiek en betrokken als in het eerste uur draagt hij met trots de groen-witte clubkleuren van “zijn” RKVV Den Dungen.

Van junior tot veteraan

Gedurende de vijftig jaren dat Hans van Lieshout actief is in voetbalsport heeft hij het nodige zien veranderen. Niet alleen op maatschappelijk gebied –de wereld staat niet stil- maar ook in de voetbalsport en het verenigingsleven hebben zich op allerlei fronten ontwikkelingen voorgedaan. De tiener van Lieshout begon als junior, maakte als jong volwassene zijn debuut voor Den Dungen 2 en trad op middelbare leeftijd toe tot het korps der veteranen. “Een mooie tijd, waaraan ik het meeste voetbalplezier beleefde”, zegt Hans over het voetbal met de “oudjes”. Van junior tot veteraan, van het koudwaterbad naar de warme douche en van de lederen veterbal naar de synthetische voetbal. De omstandigheden waaronder Hans zijn favoriete sport beoefende zijn in de loop der jaren danig veranderd. Hij vertelt: “We trainden en speelden onze wedstrijden in de Paterstraat en moesten ons omkleden in “het kietje” dat nu als opslag dient voor de korfbalvereniging. De wasgelegenheid bestond uit een paar kraantjes op de muur en een voetenbak van een halve meter hoog, waarin je de ledematen kon verfrissen. We moesten ons wassen met koud water en als het enigszins dreigde te gaan vriezen, tja dan had je geen water en kon je naar huis om je te wassen. De leren voetballen uit die tijd waren zwaar en als ze nat waren gewoon gevaarlijk om te koppen. Wie het bruine gevaarte op zijn bol kreeg, wist dat hij gekopt had..! Als je de bal vanaf de grond ging uittrappen, moest je aardig kracht zetten om aan de middenlijn te komen. Met de ballen van nu kom je met gemak 20 tot 25 meter verder. De veldverlichting was destijds eveneens minimaal en voor de keeperstraining was een bouwlamp in de boom achter het doel gespijkerd. Naast de voetbalmaterialen zijn ook de trainingsmethoden sterk veranderd, de verzorger (toentertijd Ad van Empel) deed zijn intrede en Den Dungen was een van de eerste verenigingen die dankzij Wim de Haas een keeperstrainer in de persoon van Theo van Vessem in huis haalde”. De tactische tips bleven beperkt tot een paar woorden. Zo herinnert Hans zich nog zijn kennismaking met het seniorenvoetbal, toen hij met Den Dungen 2 tegen Heeswijk 2 speelde. Hij kreeg als invaller de opdracht om de midvoor uit te schakelen. Over de manier waarop deelde zijn toenmalige leider hem kort en krachtig mee: Stop hem maar onder het gras als hij vervelend doet.

Plezier in de voetbalsport

In het seizoen 1966/1967 maakte Hans zijn eerste kampioenschap mee met het tweede elftal van Den Dungen. Vanaf het seizoen 1981/1982 heeft hij een mooie tijd beleefd bij het spelen in het veteranenteam. Als rots in de branding was hij jarenlang een stabiele factor bij de veteranen. Kwaliteit en routine kwamen er samen en de hunkering naar succes bleef voor de oud-selectiespelers. De voetballers waren op leeftijd, maar bepaald nog niet uitgerangeerd. Er was voor en na de wedstrijd volop ruimte voor lol en gezelligheid, maar in de wedstrijden werd er bloedfanatiek gestreden. De resultaten waren navenant, want Hans heeft meer kampioenschappen meegemaakt na zijn vijftigste dan voor zijn dertigste levensjaar.

Gevraagd naar de leiders die bijdroegen aan zijn plezierige voetballoopbaan en de daarin behaalde successen somt hij op: “Aan Jo Willems, Harrie Gerrits, Jan de Haas, Henk van Vught en Henk van der Steen bewaar ik goede herinneringen. Zij zorgden voor een bijzondere sfeer en regelden alles tot in de puntjes. Een van de meest legendarische leiders Cor (de Snor) Broeren ging zelfs zover, dat hij tijdens de autoloze zondag in 1973 voor de uitwedstrijd naar Kerdriel bij de Rijksdienst voor het Wegverkeer een ontheffing wist los te peuteren, zodat de Dungense voetballers met eigen vervoer mochten. Echter, veel inspanningen voor niks, de wedstrijd werd namelijk afgelast….!”

Clubman in hart en nieren

Hans van Lieshout mag met recht een man met een groenwit hart genoemd worden. Zijn jarenlange clubliefde uit zich niet alleen in zijn lange carrière als voetballend lid van RKVV Den Dungen. Ook op bestuurlijk niveau heeft hij zijn sporen meer dan verdiend Op dit moment vervult hij de functie van penningmeester. Een verantwoordelijke taak die hij ook al eens in de periode van 1973 tot 1984 op zich genomen had. Bij alle jubileumvieringen (25-40-50 jarig bestaan) was hij betrokken om de financiën in goede banen te leiden, terwijl hij in de jaren negentig de eerste sponsoractiviteiten voor de club vorm gaf. “Dat ik onze vereniging trouw ben gebleven, komt door het feit dat ik op jonge leeftijd al andere taken had binnen de club waardoor je de andere aspecten van een vereniging leert kennen en een bestuursbesluit soms beter kunt beredeneren, het kan ook andersom want ik heb over alles wel een mening”, verklaart Hans zijn clubtrouw.

Gewoon doorgaan

De man die er al vijftig jaar actief voetbal op heeft zitten, draait ook in het seizoen 2010/2011 weer gewoon mee. Dit keer in het zesde seniorenteam van Den Dungen; daarnaast gaat hij de training verzorgen van een uit jeugdige spelers bestaand seniorenteam (DD5). Zijn schoenen aan de wilgen hangen, doet hij vooralsnog niet. Zijn club verlaten is al helemaal niet aan de orde. De verklaring voor zijn geweldige staat van dienst klinkt erg geloofwaardig: “Dat ik het zolang heb volgehouden, komt omdat mijn vrouw Gerry er geen moeite mee heeft dat ik zoveel tijd in de vereniging steek en in belangrijke mate omdat ik zoveel mogelijk ben blijven trainen en relatief weinig geblesseerd ben geweest. Bovendien heb ik me lange tijd laten verzorgen waardoor ik minder blessuregevoelig was”

Vijftig jaar lang voetballen bij dezelfde club: een bijzondere prestatie! Het was een grote wens van Hans deze mijlpaal te bereiken. Met zijn inzet en enthousiasme ziet hij ongetwijfeld uit naar de zestig…! Het zij hem van harte gegund!

bron: weekblad De Brug